Alemaniako gerraosteko narratzaileak

• Elias Canetti (1905-1994), jatorriz hebrear sefardia, mendeko idazlerik gorenetakoa da. Alemanera izan zen bere literatur hizkuntza. Auto da Fe nobela handiaz gain (1935), antzezlanak, egunkariak eta hainbat liburukitako oroitzapenak idatzi zituen. Nobel Saria lortu zuen 1981ean.
• Ernst Jünger (1895-1998) nortasun konplexuko idazlea izan zen. Ideologia guztiei heldu zien, nazismoari barne (En los acantilados de mármol, 1939; El nudo gordiano, 1953).
• Heinrich Böll (1917-1985), hezikaitza eta nekaezina. Gerra aztertu zuen (El tren llegó puntual, 1949), baita konformagaitzen porrota (Opiniones de un payaso, 1963) eta Alemaniako gizartearen zurikeria ere (Retrato de grupo con señora, 1971). Nobel Saria eskuratu zuen 1972an.

  Hirurogeita hamarreko hamarkadan Uwe Johnsonek (1934-1984) agerian azaldu zuen Alemaniaren banaketa (Conjeturas sobre Jakob (Jakoben inguruko usteak), 1959). M. Walser (1927) eta beste idazle askok abangoardiako formak eta konpromiso politikoa uztartu zituzten.

• Günter Grass (1927) mugimendu horretako adibiderik nabarmenena da. Bere nobeletako estiloa espresionista eta bihurria da (El tambor de hojalata, 1959; Años de perro, 1963), eta haietan Alemaniako historia hurbilena eta nazismoa aztertzen ditu. Literaturako Nobel saria eman zioten 1999an.

Alemaniar literatur berria

Alemaniako ekialdekoak dira Anna Seghers (1900-1983; La decisión, 1959) eta Christa Wolf idazleak (1929; El cielo dividido, 1963).

Thomas Bernhard austriarrak (1931-1988) ez du bere herriaren irudi samurrik eskaintzen idatzi zituen lan autobiografikoetan. Bere nobelek komunikazio eza eta gaurko gizakiaren estuasuna azaltzen dituzte (Trastorno, 1967; La calera, 1970).

Aipatu beharrekoak dira azken urteetako bi nobela arrakastatsu: 1979ko La historia interminable (Amaigabeko istorioa), Michael Enderena (1929-1995), eta 1985eko El perfume (1985), Patrick Süskindena (1949).

Italiako neorrealismoa

Italiako gerra ostetxoan neorrealismoaren estetika da nagusi; gizarte gatazkaren berri zehatza eman nahirik, idazleek irakurle gehienek ulertzeko moduko hizkera darabilte.

Honakoak dira gai jorratuenak: Hegoaldeko atzerapen egoera (I. Siloneren Fontamara, 1930; F. Jovineren Señora Ava, 1942), fazismoaren garaiak (V. Brancatiren El viejo con botas, 1945; C. Leviren Cristo se detuvo en Éboli, 1945), erresistentzia (B. Fenoglioren La mala hora, 1945), hirietako jendearen bizimodua (V. Pratoliniren Crónica de pobres amantes, 1947), juduen jazarpena (P. Leviren Si esto es un hombre, 1947), etab.

• Cesare Pavese (1908-1950) poeta, argitaratzailea, itzultzailea, orduko idazlerik garrantzitsuenetako bat da; bere nobeletan nabarmena da errealismo mitiko lirikoa, eta bakardadea eta elkartasuna kontrajartzen ditu (De tu tierra, 1941; La luna y las fogatas, 1950).

  Elio Vittoriniren (1908-1966) Conversación en Sicilia lanean (1941) antzeko kutsu erreala eta existentziala ageri da, inguru itxietan irudikatua.

• Alberto Moravia ere (1907-1990) gerra osteko nobelagile handietako bat da. Idazle oparoa, Italiako gizartearen azterketa osoa azaldu zuen, denboran zehar antolatua: Los indiferentes (1929), La romana (1947) eta La vida interior (1978).

Italiako azken korronteak

Siziliako bi idazle dira narratiba errealistaren adierazgarrienak. G.T. de Lampedusak (1896-1957) uharteko historia dakar gogora El gatopardo nobelan (1958). Leonardo Sciasciak (1921-1989) mafia aztertzen du El día de la lechuza nobelan (1961), eta Italiako politika 1971ko beste nobela batean El contexto.

• Pier Paolo Pasolini (1922-1975) poeta, zine zuzendaria eta saiakeragile zorrotza izan zen; bere nobeletan Erromako auzo pobreen bizimodua eta hizkera islatu zituen (Muchachos de la vida, 1955).

Giorgio Bassaniren nobelak (1916-2000) Ferarako hirian kokatuta daude (El jardín de los Finzi-Contini, 1962), eta Natalia Ginzburgek (1916-1991) familia eta denboraren joana ditu gai nagusitzat bereetan (Léxico familiar 1963). Bi idazleek aukeratu zuten intimismoaren ukitua, giro eta pertsonaia desberdinak ardatz dituela.

G. Manganellik (1922-1990), eta bereziki Carlo E. Gaddak (1893-1973) esperimentalismora jo zuten; azken idazle horrek unibertso barregarriak sortu zituen (El zafarrancho aquel de via Merulana, 1957).