Soinuaren harmonikoen fenomenoa beharrezkoa izan da Mendebaldeko musikaren garapenerako. Adibidez, Do tekla zapaltzean pianoan, ez da bakarrik dagokion soinua entzuten (funtsezkoa deituriko nota), baizik eta zapaldutako soka metalikoak, intentsitate gutxiagorekin, aurreko frekuentzien multiploei berdinak diren soinuak sortzen ditu: lehenengo Do zortzigarren nagusia, gero Sol, beranduago Mi, eta honela hurrenez hurren. Printzipio honetan datza akordeen erabilera, edo hiru edo gehiagoko noten multzoak (adibidez, Do-Mi-Sol), zeintzuen bitartez eusten dira musika klasiko eta herritarren pasarteak, tentsioen jarraipenean «disonantzia» eta akordeen ebazpenean (tonalitatearen barruan "kontsonantzia"-ren berreskuratzean) oinarrituta.