Paramentu bateko aldea bestea baino irekiago daukana.

Balkoi, ate edo leiho gainean egin ohi den teilatu hegala, euri denean babesteko.

Lau zirkunferentzi arku binaka berdinek eratzen dute: alboetako biek erdigunea inposten lerroan daukate, erdiko biek, aldiz, lerroaz behetik, hau da, alboetako arkuen erradio zeharkakoen luzakinean. Erradioek, gurutzatzean, angelu bat eratu eta arku konopial zapal bat sortzen dute.

Teilatu bateko isurialdean kanpoaldera dagoen leiho zuta, ganbara barrua argitzeko egina.

Eraikin baten edo ordena arkitektoniko baten goiko aldea, arkitrabe, friso eta erlaitzez osatua egoten dena.

Doriar ordenan oinarritutako erromatar arkitektura ordena. Hasieran zutabe mota bat izan bazen ere, denboraren poderioz ordena berezi bilakatu zen.

Kono enbor formako teila ahurra, 30-50 zentimetro arteko luzera duena.

Izar gangaren nerbioa, kapitelaren abakotik hasi eta kateak daudeneraino luzatzen dena.

Ateburuaren eta frontoiko bi erlaitzen arteko hiruki formako gune soila edo irudiz hornitua.

Zirkuluerdiko arku gotikoaren barrualdea betetzen duen harrizko edergarri irudi geometrikoz osatua.

Arku edo ganga baten kanpoaldeko azalera konbexua. Zutabe baten atzean segidan dagoen pilastra. Estrados.

Elizako habearte albokoetan, goialdean, alderik alde dauden galeriak. Horietan ezartzen dira, sarri, organoaren kaxak, eta biltzen da, elizkizunetan, koruan parte hartzen ez duen eliztar asko.

Horman irekitako galeria, alboko habearteen arkuen gainean. Habeartea bera baino estuagoa izaten da eta gehienetan leiho triforoak izaten ditu, elementu edergarritzat. Gotikoan batez ere.

Friso doriarraren elementu apaingarria. Metopen artean ezartzen den irtengune angeluzuzena da, ildoak eta hiru moldura bertikal dituena.

Hiru orriz edo zatiz osaturiko ohol gaineko margolana.

Horma batetik kanporantz proiektatzen den ganga konikoerdi txikia, hormatik kanpo dauden eraikinei eusteko balio duena.